Gisteravond sprak de gemeenteraad over sociale huurwoningen. Er lag een voorstel om in de toekomst, voor zover dat mag van de wet, voorrang te geven aan huurders die maatschappelijk of economisch aan Lelystad gebonden zijn. Wij hebben dat voorstel gesteund.
Het dilemma is dat in een ideale wereld geen muren rondom gemeentes worden opgetrokken, en dat mensen helemaal vrij kunnen kiezen waar ze gaan wonen. Maar helaas leven we nu niet in die ideale wereld.
Betaalbare huurwoningen zijn ook in Lelystad schaars. We hebben afgelopen jaar drie keer in de gemeenteraad voorgesteld om meer te gaan bouwen. Zodat de wachtlijsten korter kunnen worden. Alle drie keren was een meerderheid van de raad tegen. En dus houden we de lange wachtlijsten. En dus blijven veel inwoners in Lelystad onzekerheid over hun toekomst.
De inwoners op de wachtlijsten hebben niks aan voorstellen voor meer woningbouw – als die steeds weer door de gemeenteraad worden weggestemd.
De tegenstanders van sociale woningbouw zijn vooral bang dat veel mensen zonder financiële draagkracht vanuit de randstad naar Lelystad trekken. Net als in de jaren 80 gebeurde. Als we die angst wat kunnen wegnemen, worden andere partijen in de gemeenteraad waarschijnlijk ook minder bang voor kortere wachtlijsten.
Door de toegang tot onze sociale woningmarkt wat te beperken voor mensen zonder binding met de stad, kunnen we die woningmarkt voor mensen met binding met de stad verbeteren. In een ideale wereld zouden we het niet zo willen. Maar in de echte wereld kunnen we op deze manier hopelijk een politieke patstelling doorbreken.
Emiel van der Herberg
Ik ben al een aantal jaren raadslid, en sinds 2018 leider van de PvdA-fractie. Daarnaast werk ik als softwareontwikkelaar bij een leuk bedrijf in Almere. Ik vind dat we dingen niet moeilijker moeten maken dan nodig is. Als er een probleem is, dan kunnen we veel beter de oorzaak aanpakken dan het gevolg. En die
Meer over Emiel van der Herberg
