Het was een week om nooit te vergeten. Natuurlijk mijn installatie als gedeputeerde voor de PvdA in de Provincie Flevoland, maar vooral mijn afscheid als wethouder van de gemeente Lelystad. Het begon met een sympossium waarin Ira Helsoot en Leen Verbeek om niet te verstanee wijze ons aan het denken zetten over de vraag hoe betrouwbaar is de overheid. En waarin ik me nog 1 keer mocht uitleven in het vertyellen van mijn verhaal over de betrouwbare overheid. Maar dan het afscheid zelf. Dat was overweldigend en onroerend. De grote eer om de Cornelis Lelypenning uitgereikt te krijgen. De mooie toespraken waar veel tijd en werk ingestoken was. Alle lovende woorden. Maar vooral ook alle berichten. Zo’n bericht van Berry Brinkhorst in de media, het artikel van Kees Bakker in de Flevopost en de vele, vele kaarten, briefjes en gelukwensen. Ik wordt daar eigenlijk een betje verlegen en vooral heel dankbaar van. Want ja, ik heb afgelopen 11 jaar het boegbeeld mogen zijn als wethouder in Lelystad. Maar de boeg is alleen de voorkant, het werk gebeurt vooral achter de boeg. Ik heb kunnen doen wat ik doe dankzij de tomeloze en vaak onzichtbare inzet van velen. Zij verdienen al die mooie woorden.Door hen begin ik met een gerust hart aan de nieuwe uitdaging. Want de stad is in goede handen.
En nu breekt een nieuwe tijd aan. Ik ga ervaren hoe is als gedeputeerde mijn bijdrage kan leveren. En ik ga op zoek naar de manier van communiceren die daarbij hoort. Dat betekent dat ik stop met deze blog. Er komt wat voor in d eplaats. Maar wat dat weet ik nog niet. Maar ik ga u tegen blijven komen !
